Chili

Hallo allemaal!

Het is weer tijd voor een verslagje over onze eerste weekjes in Chili. Tot op heden kunnen we absoluut zeggen dat de Chilenen een stuk vriendelijker zijn dan de Argentijnen. We worden vriendelijk begroet op straat, vlot opgepikt als we staan te liften, ze doen moeite om een beetje duidelijker te praten... Toen we problemen hadden om onze vlucht van Coyhaique naar Puerto Montt te bevestigen, namen ze zelfs spontaan hun gsm om voor ons te bellen! We wisten niet wat ons overkwam. Dus tot nu toe zijn we grote fan van de Chilenen! Het enige wat we moeten missen zijn de lekkere ijsjes in Argentinië en de zoete croissants voor het ontbijt. Chilenen zijn niet zo'n zoetekauwen als de Argentijnen. Maar dat is dan weer beter voor de lijn :-).

We zijn onze reis door Chili gestart in Puerto Varas. Dit is een klein havenstadje waar we, toen we aankwamen, prachtig weer hadden. Heldere lucht waar net een show met stuntvliegtuigjes bezig was. Leuk om te zien. Ook het hostel was leuk. Hier in Chili laat ons budget het terug toe om een eigen kamer te nemen in plaats van in een dorm te liggen. Puerto Varas staat vol met Duitse huisjes, zo ook ons hostel. Het meisje aan de receptie was echt super enthousiast. Ze moest zelfs uitgebreid knuffelen met Tom toen we afscheid moesten nemen :-). Chilenen kussen iedereen als ze weggaan, ook reizigers die ze amper kennen. Echt gewend zijn we dat nog niet, we staan dan maar wat ongemakkelijk te draaien.
Vanuit Puerto Varas hebben we een daguitstap gemaakt naar Petrohué. Een wandeling langs het meer, waar we werden aangevallen door 'tábanos'. Een soort dazen die met wel 20 rond ons zaten te zoemen (en steken...). Het is hier dus ofwel regen zónder dazen ofwel zonnig mét dazen. Maar het was een leuke tocht met zicht op de vulkaan Osorno.

Na Puerto Varas zijn we naar het eiland Chiloé getrokken. Dit is het grootste eiland van Chili. Het is bekend voor zijn houten kerkjes die Unesco Werelderfgoed zijn.

Op dit eiland hebben we eerst het stadje Ancud bezocht. Hier hadden we een hostel geboekt op aanraden van het vorige hostel. En dit was echt geweldig. Absoluut de mooiste kamer die we al op heel onze reis gehad hebben. Vanuit het bed een prachtig uitzicht op de Stille Oceaan. Het was een extra hoog bed zodat je, terwijl je in bed lag, uit het raam naar de zonsondergang kon kijken. Prachtig! En dan nog eens een goed ontbijt! Zelfgemaakt bruin brood, vers fruit, fruitsap, yoghurt... Dat is wel één van de dingen die ik hier mis: bruin brood. Het is hier altijd ofwel witte broodjes ofwel toast. In Chili drinken ze dan wel weer geen echte koffie. Bijna overal staat de nescafé op tafel. Koffie verkeerd op restaurant was een glas warme melk, waar ik dan de nescafé in moest oplossen. Don't try this at home... Niet te drinken!

Jammer genoeg is het weer toen omgeslagen en hebben we redelijk slecht weer gehad op Chiloé. Naast Ancud hebben we ook nog het stadje Castro bezocht. Bedoeling was om hier te gaan wandelen in het Parque Nacional Chiloé. Aan de ingang van het park lag een informatiecentrum. Je zou dus verwachten dat je daar 'informatie' over wandelingen kan vinden. Maar dat was teveel verwacht... De parkwachter had duidelijk geen zin om iets te vertellen... Alleen dat er een 'educatieve' wandeling was. Die duurde dus een half uur... We hebben dus langer op de bus gezeten dan dat we in het park hebben gewandeld.

Ook hebben we hier de plaatselijke specialiteit gegeten: curanto. Dat is een bord opgehoopt met mosselen, worst, kip, een onbekend soort vlees, aardappel en twee soorten aardappelkoeken. Dit stoofpotje wordt normaal in een gat in de grond gemaakt met gloeiend hete stenen. Bovenop komen dan bladeren en dan rustig laten gaar worden. Maar deze ervaring was niet echt voor herhaling vatbaar :-)

Het slechte weer heeft er een beetje voor gezorgd dat we het na een tijdje wel gehad hadden op het eiland. Maar er ging maar 1x per week een ferry naar Chaitén, onze volgende bestemming op het vasteland. Dus we zaten een beetje vast.

We waren wel heel benieuwd wat we in Chaitén gingen aantreffen. In 2008 is daar een uitbarsting geweest van een vulkaan, waarvan ze tot dan toe niet wisten dat het een vulkaan was. De uitbarsting heeft het dorp onder een dikke laag as bedekt. Alle inwoners zijn geëvacueerd. Ze beginnen nu pas stilaan terug te keren en er zijn nu ongeveer een 500tal mensen terug daar.
We kwamen pas om 22.30 u aan met de ferry en omdat er weinig of geen informatie over slaapplaatsen te vinden is op het internet hadden we dus niks kunnen reserveren. Benieuwd waar we terecht zouden komen. Maar toen we aan wal gingen stond er dus een vrouwtje de passagiers op te wachten. Ze had dus slaapplaats voor ons. Samen met twee Polen hebben we dan in het donker dat vrouwtje gevolgd. Bleek dat er nog altijd geen licht en stromend water is in Chaitén. Dat was dus even back to basics die nacht.
Het Poolse meisje kon perfect Spaans, dus op die manier hebben we die avond bij kaarslicht het verhaal van die mensen een beetje te horen gekregen.
Na de uitbarsting is iedereen geëvacueerd. Ze dachten zelf dat het maar voor een paar dagen zou zijn, dus ze namen niet veel mee. Uiteindelijk is het dus 2,5 jaar geworden. Tegen de tijd dat ze terug in hun dorp kwamen, waren veel huizen leeggeroofd. Zelfs de koperen leidingen in hun huis waren weg. Voor ons is het onbegrijpelijk dat de overheid niks doet om het stadje terug op te bouwen. Het leek ons toch niet zo moeilijk om te zorgen dat er op zijn minst terug elektriciteit en water zou zijn. Maar de overheid wou blijkbaar heel het stadje verhuizen naar een andere (veiligere) plaats. We hadden echt te doen met deze mensen. Ze moeten echt van nul opnieuw beginnen. En ze willen toch terugkeren naar hun stadje. We hebben nu toevallig vandaag wel de andere kant van het verhaal gehoord. Blijkbaar heeft de overheid iedereen geld gegeven om een nieuw huis te kopen (buiten Chaitén) en hebben ze 1,5 jaar een uitkering gehad om van te kunnen leven. En daar is misbruik van gemaakt. Er zijn mensen die gezegd hebben dat alles vernietigd was, terwijl dat niet zo was. En dus veel geld hebben gekregen voor een nieuw huis, terwijl hun oude huis nog ok is. Tja, elk verhaal heeft twee kanten... Maar het is dus echt een spookstadje waar langs de rivier alle huizen half ondergegraven zijn in de as.

Maar vlakbij Chaitén ligt wel een prachtig park: Pumalin. Dit park van ongeveer 2900 km² is privé eigendom van Douglas Tompkins, de stichter van North Face en Esprit. Amai, die man heeft een mooie hof!
Hier hebben we gekampeerd en een paar kleine, maar mooie wandelingen gedaan. Hier staan ook de grote alerces: reusachtige bomen van duizenden jaren oud. Ook hier hebben we weer kennis gemaakt met een sympathiek Chileens gezin. We werden getrakteerd op salchipapas, de lokale knakworstjes. Chilenen kunnen ook beter Engels, dus zo leren we toch wat meer over hun leven. Er is hier nog een groot verschil tussen arm en rijk. Studeren kost hier kapitalen en is dus niet voor iedereen weggelegd.

Volgende stap was om weer weg te geraken uit dit verlaten stadje. Niet simpel... Er zou elke dag om 9.30u een bus zijn naar Futaleufú, onze volgende bestemming. Dus wij braaf om 9.30 u aan de busstop. Dan zeggen ze, nee nee, 11.00 u. Ok, wachten. Dan komt uiteindelijk de bus, maar die rijdt gewoon door. Geen paniek, die zou naar de (geïmproviseerde) luchthaven gaan om daar nog mensen op te pikken en dan tegen 13.00 u weer terugkomen. Dus we konden gemakkelijk nog wat gaan wandelen. We vertrouwden het toch niet helemaal en zijn toch maar daar blijven zitten. En maar goed, want even later kwam de bus weer terug... Dan zit je eindelijk op de bus en denk je: we zijn vertrokken... Maar dan stopt die bus in ieder klein gehucht en verdwijnt de chauffeur gewoon. Wachten, wachten, wachten...

Maar we zijn dus in Futaleufú geraakt. Hier zijn we dan gaan raften. Het zou de tweede beste rivier in de wereld zijn, met klas IV en V rapids. En het was dus echt spectaculair! We hebben veel water gehapt, maar het was echt de moeite. Bij een klas III mochten we uit de boot, om drijvend met ons zwemvest deze rapid te doen. Klas III is helemaal geen zware rapid, maar wel als je niet meer in je bootje zit! Je voelt zo de kracht van het water dat je meeneemt! Onze gids was een Chileen die zijn eigen raftingbedrijfje had, maar dat alleen deed in februari en maart. De rest van het jaar zat hij in Australië om daar te werken als rafting gids.

Op naar onze volgende bestemming: Puyuhuapi. Dit is halfweg tussen Chaitén en Coyhaique op de Carretera Austral. Deze weg is bekend voor zijn prachtige uitzichten langs meren, watervallen, vulkanen, bergen, gletsjers... Het Parque Nacional Queulat ligt 20 km van dit stadje. Er gingen geen bussen heen, dus we waren genoodzaakt om te liften. Dat ging redelijk vlot. We mochten achter in de laadbak van een jeep. Jammer alleen dat de wegen niet geasfalteerd zijn... We waren behoorlijk geklutst en stoffig na dit ritje! Maar weeral heel vriendelijke gasten, die ons tot op onze campsite hebben gereden. In dit nationaal park is de 'hangende gletsjer' Ventisquero de attractie. Ook hier konden we weer brokken ijs naar beneden zien vallen, maar veel minder spectaculair dan de Perito Moreno. Ja, we beginnen wat verwend te worden, het is niet meer snel spectaculair :-). Maar het was toch weer een super mooi zicht!

In dit park hebben we dan ook weer ons tentje opgeslagen. De volgende dag om 16.00 u zou de bus langskomen om ons op te pikken en naar Coyhaique te brengen. Jammer genoeg regende het de volgende dag aan één stuk door. Dus we waren drijfnat tegen dat de bus er effectief was. Wij snel onze rugzak bovenop de bus en de bus in. Maar de bus vertrok niet... Terug uit de bus zagen we grote, zwarte olievlekken op de weg... Maar chauffeurs zijn hier ook garagisten. Alleen was het probleem blijkbaar niet zo snel opgelost. We hebben 5 uur moeten wachten voor we weg waren... (Ik had bijna onze papa gebeld voor hulp!). Met als resultaat dat we om half drie 's nachts in Coyhaique aankwamen :-( en dus ook niet van de mooie weg hebben kunnen genieten. De chauffeur had ook een hospedaje, dus we konden gelukkig wel daar blijven slapen. Wat een dag!!! We waren door en door koud. We zijn nog nooit zo blij geweest dat we in een bed lagen!

Nu zijn we dus in Coyhaique. Hier nemen we morgen een vlucht terug een stukje naar het noorden.

Oeps, het verslag is een beetje lang geworden... Hopelijk verveelt het jullie niet teveel :-) Ons verveelt het in ieder geval nog niet!

Chileense groetjes,
Bregje