Chili: the end...

Hola a todos!

Jullie hebben deze keer wat langer moeten wachten op het verslagje. Dat komt omdat we de laatste tijd wat pech gehad hebben. We zijn in Calama in Chili bestolen. We kwamen aan in het busstation en zouden hier onmiddellijk een bus nemen naar onze volgende bestemming: Iquique. Ik stond aan te schuiven om een bonnetje te kopen voor het toilet. De rugzakken stonden op 2 meter afstand van mij. Tom stond er vlak langs. Hij heeft zich even omgedraaid om een papiertje in de vuilbak te gooien die ongeveer 3 meter verder stond. In die paar seconden hebben ze dus onze kleine dagrugzak gestolen. Ik stond er praktisch langs en heb niks gezien. Ze hebben ons dus echt staan uitloeren. We hebben nog gekeken of we iemand zagen buiten het busstation, maar de dief was al verdwenen. Stom, stom, stom... We waren veel te relaxed. We hebben de afgelopen 4,5 maand nooit iets meegemaakt. Daarom waren we waarschijnlijk niet meer zo oplettend als in het begin...



Dus computer, 1 van de fotocamera's, 250 dollar, fleece, wat kleine spullen en mijn paspoort en visa weg... En dan begint de administratieve miserie. We hebben het geluk gehad dat er een man zo vriendelijk was om ons te helpen. Pedro heeft ons naar de politie gebracht en daarna met ons door de stad van het ene naar het andere gereden om alles geregeld te krijgen. In het politiebureau hebben we dan natuurlijk lang moeten wachten. Ze waren ook absoluut niet geïnteresseerd. Dan krijgen we dus een pv. Vergeten ze toch zeker niet te schrijven dat mijn paspoort gestolen was. Konden we nog eens terug... Dan bellen naar de ambassade. Daar konden ze alle papieren mailen voor een nieuw paspoort aan te vragen. Maar dat kan tot 4 weken duren... Met een voorlopig paspoort kan ik wel in Zuid-Amerika reizen. Maar we vliegen naar huis over Amerika. En dat gaat dus niet met een voorlopig. We zagen het niet zitten om terug naar Santiago te gaan en daar 4 weken te gaan zitten wachten. Dus hebben we na veel zeuren toch een voorloopig paspoort kunnen laten opsturen naar Iquique. Het definitief kunnen ze dan verder opsturen naar Lima in Peru (als het terugkomt van Brussel). Want natuurlijk hebben we dan ook nog de pech dat de ambassade in Quito (Ecuador) niet meer bestaat... (We vliegen terug van Quito naar huis). Dus als we nog naar de Galapagos willen, moeten we weer helemaal terug naar Lima om dan weer naar Quito te gaan... Dat zijn zeer veel busuren of zeer veel centjes om te vliegen... En met als belangrijkste voorwaarde dat het paspoort er dus sneller is dan 4 weken. Want 4 april vertrekt onze vlucht in Quito.

We gaan hier in Lima nu de beslissing nemen of we nog verder reizen en hopen dat ons paspoort er op tijd is, of dat we een nieuwe vlucht over Madrid boeken. Dat gaat wel met een voorlopig paspoort.

Om hier in Lima te geraken hebben we ook weer pech gehad. Door de aardbeving in Japan was er tsunami alarm over heel de kust van Zuid-Amerika. Ons hostel lag hoog genoeg, dus wij zijn niet geëvacueerd. Maar de huizen dichter bij de kust wel. Alle straten leeg, winkels dicht en veel politie op straat. De tsunami zou ons rond 23.00 u bereiken. Maar er was weinig te zien aan de zee. Dus wij de volgende morgen naar het busstation om naar de grens met Peru te gaan. Maar de grens was dus nog altijd toe! Je kan dat niet begrijpen. De grens ligt helemaal niet aan de kust! De luchthaven ligt veel dichter bij de kust en die laten ze wel open! Dus weer een dag vertraging... En dat is niet plezant als je weet dat je nog zeer grote verplaatsingen moet doen en niet veel tijd meer hebt...

Maar goed, we zijn nu eindelijk in Lima en gaan hier de beslissing nemen.
Onderstaand verslagje had ik net vóór de diefstal afgewerkt en dat wil ik jullie toch niet onthouden.


Bij deze dus:

Na ons vorig verslagje zijn we richting Osorno getrokken. Dit ligt al een heel stuk richting het noorden. Hier zijn we nog maar eens een trekking gaan doen. Nu in het Parque Nacional Puyehue. Deze 3-daagse begon heel goed. De eerste dag serieus stijgen! Vier uur lang ging het alleen maar steil omhoog. Maar dan kwamen we net boven de boomgrens aan bij de refugio waar we die eerste nacht gingen slapen. Op deze vlakte hadden we een mooi zicht op de vulkaan Puyehue. De volgende dag was het opnieuw nog een stukje stijgen, maar dan kwamen we in een soort maanlandschap terecht. Bergen van zand, zover als we konden zien. Echt een heel speciaal uitzicht. We voelden ons of we in de woestijn liepen. Het zand werd afgewisseld met sneeuwvlakten, waar we vaak over moesten wandelen. Ook hadden we een prachtig zicht op een soort 'zwarte gletsjer'. Het was een gestolde massa van lava die de berg kwam afstromen. Echt heel mooi! Einde van deze tocht waren de 'baños'. Natuurlijke warmwaterbronnen waarin we lekker zouden kunnen relaxen. Maar dat viel tegen. De rivier zelf is heel koud. En op bepaalde plaatsen is er dan een warmwaterbron, maar die is dan weer gloeiend heet. Dus dat relaxen ging niet door. Maar aan deze bronnen hebben we dan ons tentje opgezet. Plan was om de volgende dag dezelfde weg terug te gaan, en halverwege dan de vulkaan naar de top de beklimmen. Maar die dag waaide het zo hard, dat we echt uit onze doppen moesten kijken dat we niet van de berg afgeblazen werden. We moesten regelmatig neerhurken en helemaal tegen de wind in leunen. Echt geen prettige ervaring. Ik heb best wel veel schrik gehad. Dus ik zag het ook niet meer zitten om nog naar die top te gaan. Tom is nog wel naar boven gegaan en had een mooi zicht 360° en keek uit op een bevroren kratermeer.


Na deze ervaring had ik het helemaal gehad met de vulkanen. Mijn rug zat volledig vast doordat ik zo scheef tegen de wind had moeten inlopen. Ik zag het dus niet zitten om opnieuw steil omhoog een vulkaan te beklimmen in Pucon. Zeker niet omdat er in veel verhalen verteld werd dat mensen de top niet haalden. Maar Tom heeft de vulkaan Villarica wel beklommen. Achteraf was het helemaal niet zo zwaar en was het afdalen dolle pret. Door de sneeuw terug naar beneden glijden! Dus toen had ik wel spijt dat ik toch niet mee was gegaan. In plaats van de vulkaan te beklimmen ben ik met mijn rug in de thermale baden gaan zitten. Een rustig dagje relaxen!


In Pucon hebben we ook nog eens een canopy tour gedaan. Dit is via lijnen van boomtop naar boomtop scheren over rivieren en dalen. We hadden dit in Costa Rica ook al eens gedaan. Het was opnieuw plezqnt om tussen de bomen door de vliegen alleen waren de lijnen hier wat korter dan in Costa Rica, dus je was eigenlijk al weer snel op het volgende platform. Dus iets minder spectaculair, maar weer heel leuk!


Pucon is een heel toeristisch stadje dat volledig bestaat uit voorzieningen voor de toeristen (zowel de Chilenen zelf als de buitenlanders).
Veel restaurantjes waar we lekker hebben kunnen eten! Toen we daar waren was er ook een soort wedstrijd tussen de obers van de verschillende restaurantjes. Ze moesten 2200 m lopen met een plateau met 2 glazen en een fles wijn. Bedoeling was om dit zo snel mogelijk te doen, zonder dat er iets kapot viel. Grappig om te zien want er sneuvelde nogal veel.


Na Pucon zijn we dan doorgereisd naar Santiago. Hier hadden we een gloednieuw hostel geboekt. Het was nog maar 5 weken open. Een oud gebouw van 100 jaar, wat ze helemaal hebben opgeknapt. Een hele moderne, grote keuken, nieuw sanitair, flatscreen tv,... Jammer genoeg lagen we langs de straatkant. En enkel glas in 100 jaar oude ramen met spleten houdt niet echt veel geluid tegen. Dus het leek of we op straat lagen te slapen :-). En de bussen bleven dus rijden tot diep in de nacht. Thank god for earplugs!


Santiago is een hele aangename stad. Niet een hoofdstad zoals Buenos Aires of La Paz. Veel rustiger en ook heel proper. Overdag was het lekker warm, maar 's avonds koelde het wel af. Perfect weer dus. Veel parkjes om dutjes in te doen, leuke buurtjes met terrasjes en winkeltjes, pleintjes,... Er was ook een gratis tour door de stad. Heel interessant. Alleen duurde die tour meer dan 5 uur... Maar we hebben Santiago dus wel leren kennen :-). De tour eindigde bij het eerste huis van Pablo Neruda (nobelprijswinnaar literatuur). Dit is voor de Chilenen echt een belangrijk figuur. Niet alleen voor zijn poëzie, maar ook voor zijn politieke invloed.


Na Santiago hebben we een bezoekje gebracht aan Valparaíso, de havenstad (en de stad met het tweede huis van Pablo Neruda). Dit is eigenlijk een vervallen stad. Maar alle toeristen gaan er heen om de gekleurde huisjes en graffiti te bekijken. De stad ligt op 42 heuvels. Dus de straatjes gaan vanaf de haven allemaal naar boven. Er zijn een paar liften om van de ene naar de andere plaats te kunnen gaan. Maar als je daar dus woont, moet je nogal wat trapjes doen voor je in je huisje bent! De eerste dag was het bewolkt. En toen leek het maar een vervallen, vieze stad. Maar de volgende dag scheen de zon en dat gaf meteen een heel ander gevoel. Gezellige, kleurrijke straatjes.


Na deze twee grote steden zijn we verder gereisd naar het noorden. La Serena was onze eerste stop. Hier is het in de voormiddag altijd bewolkt. Pas tegen een uur of 2 komt de zon kijken. We sliepen er in 'Casa Maria'. Een ouder vrouwtje dat met haar 2 zonen een hostel runt. Heel grappig, we zaten gewoon letterlijk in hun huis. Zelf had ze een heel klein kamertje waar een bed en tv stond. Haar keuken en living was gemeenschappelijk voor alle gasten. La Serena ligt op 2 km van de Stille Oceaan. Door de Humboldt stroming is het water hier nog heel koud. En dus uitermate geschikt voor pinguïns! Van hieruit zijn we dus een dagje pinguïns, zeeleeuwen, pelikanen en dolfijnen gaan spotten! Echt geweldig! We hebben veel dolfijnen gezien die samen met de zeeleeuwen aan het jagen waren. Ze kwamen echt dicht bij de boot. Prachtig om te zien. Het bootje vaarde ook langs de kust van een eilandje, waar dan de pinguïns en zeeleeuwen lagen te zonnebaden. Ook heel veel pelikanen en andere zeevogels met rode pootjes. Een voorsmaakje voor de Galápagos :-).


Vanuit La Serena zijn we dan vertrokken naar de badplaats 'Bahía Inglesa'. Dit is een van de mooiste strandjes in Chili. In januari en februari is het dan niet te doen druk. Maar begin maart heb je het strand praktisch voor jou alleen. De scholen zijn hier terug begonnen, dus we zijn uit het hoogseizoen. Hier hebben we dus voor de eerste keer in onze vakantie een dagje op het strand gelegen. Resultaat: 2 verbrande buiken :-)


Na dit dagje relaxen stond San Pedro de Atacama, een dorp midden in de woestijn, op het programma. Dit was een busreis van 11 uur. Hier hadden we ons de luxe genomen en een ticket 'cama premium' gekocht. De zetels kunnen volledig 180° plat. Het voetbankje wordt ook omhoog geklapt, dus eigenlijk lig je dan gewoon in een bed. Ik werd zelfs toegedekt met een dekentje door onze 'camarero'. Voor één keer was de nachtbus zeer aangenaam. Lekker geslapen :-).


San Pedro de Atacama is het meest toeristische dorp waar we al geweest zijn. Hier wonen 3000 mensen, voor de rest zit het hier heel het jaar vol met toeristen maar je kan er dan ook vanalles doen. Wij hebben een bezoekje gebracht aan de 'Tatio Geisers'. Hiervoor moesten we om 4.00 u 's nachts klaarstaan om te vertrekken omdat de geisers het beste te zien zijn 's morgens met zonsopgang. Dit omdat het dan nog koud is en je de stoom dus beter kan zien. Iedereen met slaapoogjes het busje op. Rond half zeven waren we dan aan de geisers. Koud dat het daar was. We waren voorzien met ons thermisch ondergoed en dikke jassen, maar nog stonden we te rillen van de kou. Maar we konden de stoom inderdaad goed uit de grond zien komen. Er was ook een thermisch bad van 35°. Maar noch Tom, noch ik zag het zitten om ons uit te kleden en het water in te gaan. Deze geisers liggen op 4200 m. Met als resultaat dat ik weer opnieuw last had van de hoogte. De hoogtestage van Bolivië is dus duidelijk al lang uit mijn lichaam!


Na deze uitstap 's middags even wat rusten om dan 's avonds een uitstap te maken naar 'Valle de la muerte' en Valle de la luna'. Ook hier waren er weer rare rotsformaties. We hebben een wandeling gedaan in een canyon die ontstaan is door het botsen van twee tektonische platen ongeveer 23 miljoen jaar geleden. De dag werd afgesloten met een zonsondergang in de woestijn. Op deze trip is Tom ook letterlijk uit zijn broek gescheurd :-). Jammer genoeg niet van wat extra kilo's, maar van pure slijtage.


Onze reis verder naar het noorden bracht ons aan de kust van Iquiqe. En hoe het ons daar verging hebben jullie al gelezen :-)

Zo, dat was de laatste update van onze reis. Foto's kunnen we dus jammer genoeg niet op facebook zetten. En ook de fotolink van Tom kunnen we niet meer sturen. We hebben nog de meeste foto's op de tweede camera staan,maar kunnen ze nu niet meer gemakkelijk uploaden zonder onze computer :-( Dat zal moeten wachten tot we weer thuis zijn. En hopelijk is dat 5 april!

Groetjes,
Bregje