Sorata en verder
Door: bregje
Blijf op de hoogte en volg Bregje
18 November 2010 | Bolivia, Sucre
Hallo allemaal!
Een kleine update vanaf onze vlucht terug naar La Paz. Hier zijn we twee dagen gebleven om wat rond te hangen (en te skypen en chatten :-)). Daarna hebben we de bus naar Sorata genomen. Ongeveer 3,5 uur in een minibusje. Het busje vertrekt vol (volgens onze normen), maar toch kunnen er onderweg nog zeer veel mensen bij opspringen :-). Sorata ligt minder hoog dan la Paz. Het was vroeger een belangrijke plaats voor toeristen om trekkings te doen. Maar in 2003 hebben toeristen twee weken vast gezeten in Sorata door een blokkade waarbij 1 dode viel. Toerisme is daarna gekelderd en Coroico heeft zijn plaats ingenomen. Lonely Planet raadde Residencia Sorata aan, een mooi, oud koloniaal gebouw met prachtige kamers! Dus wij erheen. Amai, dat was toch echt wel vergane glorie. Uit de douche kwam geen water, dus ons wassen zat er niet in. Toen we het bed verplaatsten om de computer te kunnen insteken, lagen hier stofwolken van wel 15 jaar denk ik. We zijn hier dus maar 1 nachtje gebleven :-). Blijkt dat alle backpackers dus 1 nacht blijven en dan verhuizen...
Na deze "aangename" nacht, zijn we de volgende dag 's morgens vertrokken op een 3-daagse tocht naar Laguna Chillata en verder door naar El Glaciar. De eerste dag was het terug stijgen naar 4200 m. Je moest het wel doen met een gids en we hadden ook een ezel voor onze bagage. We moesten dus alleen onszelf naar boven zien te hijsen. Voor Tom was dit geen probleem, maar ik heb toch weer afgezien. Ik was zelfs trager dan de ezel :-( Mula de ezel was mijn grote vriend op deze tocht! De laguna viel toch een beetje tegen. Was niet echt groot. En we hadden natuurlijk de pech dat boven het weer slecht was en het uitzicht dus beperkt. Het veel te kleine tentje weer moeten opzetten in de regen... Na een tijdje stopte het wel even met regenen. Had onze gids even de tijd om een overheerlijke maaltijd voor ons te maken! Zelfs Tom krijgt het klaar om beter pasta te koken :-) Het was gewoon één dikke pastakoek. Maar veel honger heb je toch niet op die hoogte. Het plan was om de volgende dag verder te stijgen naar de gletsjer op 5200 meter. Omdat het weer was beginnen te regenen, lagen we al om 19.00 in ons tentje! Toen konden we er nog mee lachen! Maar dat ging snel over... Het is heel nacht blijven regenen. En warm is het nu ook niet echt bepaald op 4200 m. Geen oog dichtgedaan die nacht dus. Normaal zouden we om 6.00 u opstaan om aan de klim te beginnen. Maar omdat het nog steeds regende, gingen we wachten...Maar het weer werd niet beter. We zagen amper iets doordat we midden in dikke wolken zaten. Het was dus ook niet mogelijk om verder omhoog te gaan. Dus in de regen tent afbreken, ezel opladen en via de slipperige weg terug naar beneden. Aangekomen bij het huisje van de gids, alle spullen afladen van de ezel en wachten tot hij een douche had genomen. Daarna met de jeep terug naar Sorata centrum. Terwijl we zaten te wachten op onze gids heb ik nog eens de foto's bekeken op ons toestel. Tom heeft het daarna terug in zijn broekzak gestoken. Je voelt het al komen: aangekomen in onze hostel: geen fototoestel meer! In de jeep zaten we met vier mensen achterin. Dus Tom had scheef gezeten. De enige mogelijkheid was dus dat het uit zijn broekzak was gevallen. Wij dus terug naar het bureau van onze gids om te vragen of hij het in de jeep had gevonden. Hij beweerde natuurlijk van niet... Maar er is volgens ons geen andere mogelijkheid. Dus na 3 weken zijn we al 1 belangrijk ding kwijt! Goed bezig... We hebben nog een poging gedaan om het aan te geven bij de politie. Maar dat was niet echt een succes. We hadden gehoopt een formulier te krijgen voor de verzekering. Maar we moesten de nummerplaat van de gids geven. Of de gids gaan halen. Maar die woonde boven in de bergen??? Dus dat lukte niet echt. Kortom: Sorata is letterlijk en figuurlijk in het water gevallen. Tom probeert mij te overtuigen dat kamperen toch zo tof is! We hebben het nu twee keer gedaan. Twee keer in de stromende regen! Ik ben dus nog niet overtuigd. Zijn uitleg: kamperen is fijn als het mooi weer is, stromend water voor handen is en je een goede tent bij hebt. Tja, dat hebben we dus nog niet gehad... Hopelijk komen onze wensen uit als we in Patagonië zijn! We zijn dus maar snel weer terug naar La Paz vertrokken, voor we nog meer pech gingen krijgen. Terug naar onze vertrouwde hostel met wi-fi. Omdat Tom nog steeds niet genoeg had van afzien op hoogte, begon bij hem het idee te rijpen om de Huyani Potosí te gaan beklimmen. Dit was opnieuw een 3-daagse, maar nu naar 6088 m met een stuk ijsklimmen. Ik had op 4200 m al last bij inspanning, dus ik heb hiervoor gepast. Dus zaterdag heb ik Tom uitgezwaaid voor zijn trip en ben zelf was Spaanse les gaan volgen. Hij had wel zijn eigen gids genomen. Dat is wel zo makkelijk. Want als je 1 gids per 2 hebt en iemand wordt ziek, moet je allebei zakken. En Tom was zelf verre van zeker dat het hem ging lukken.De eerste dag is hij naar het basiskamp op 4700 m gegaan. Hier hebben ze dan een middag geoefend met het ijsklimmen. De volgende dag verder naar het tweede basiskamp op 5200 m. Hier waren ze al tegen de middag. Maar om 18.00 moesten ze gaan slapen, want om 01.00 's nachts begon de klim naar de top. Maar wanneer krijgt Tom last van diarree? Toch niet net de dag voor de laatste klim. Veel reserve heeft hij niet, dus het ontbrak hem aan kracht om tot de top te geraken. Het is hem dus jammer genoeg niet gelukt... Voorlopig dus even geen beklimmingen en kamperen meer :-) Ondertussen zitten we in de officiële hoofdstad van Bolivië: Sucre. Sucre wordt ook Ciudad Blanca genoemd omdat het hier volstaat met oude, witte, koloniale gebouwen. We zitten hier nu op 2700 m, dus geen last van de hoogte! Om een of andere reden blijf ik er toch nog altijd last van hebben, ook al zijn we nu bijna 4 weken hier. Om hier te geraken hebben we de nachtbus genomen. Dat is echt wel een sjieke bus. Je kan helemaal plat liggen en dus gemakkelijk slapen. Alleen hebben we stilgestaan van 4 uur 's morgens tot half zeven omwille van een of andere motorpanne. Maar ze kregen de bus niet meer aan de praat. Dus overstappen op een andere bus van hetzelfde bedrijf. Om half elf waren we dan eindelijk in Sucre. Hier in Sucre gaan we een beetje relaxen en rondhangen. Een beetje cultuur opsnuiven. Er zijn hier tal van musea en mooie gebouwen om te bekijken.
Zo, dat was het dan weer!
Groetjes aan iedereen en veel succes met het slechte weer in België, we denken aan jullie :-)
Bregje
Een kleine update vanaf onze vlucht terug naar La Paz. Hier zijn we twee dagen gebleven om wat rond te hangen (en te skypen en chatten :-)). Daarna hebben we de bus naar Sorata genomen. Ongeveer 3,5 uur in een minibusje. Het busje vertrekt vol (volgens onze normen), maar toch kunnen er onderweg nog zeer veel mensen bij opspringen :-). Sorata ligt minder hoog dan la Paz. Het was vroeger een belangrijke plaats voor toeristen om trekkings te doen. Maar in 2003 hebben toeristen twee weken vast gezeten in Sorata door een blokkade waarbij 1 dode viel. Toerisme is daarna gekelderd en Coroico heeft zijn plaats ingenomen. Lonely Planet raadde Residencia Sorata aan, een mooi, oud koloniaal gebouw met prachtige kamers! Dus wij erheen. Amai, dat was toch echt wel vergane glorie. Uit de douche kwam geen water, dus ons wassen zat er niet in. Toen we het bed verplaatsten om de computer te kunnen insteken, lagen hier stofwolken van wel 15 jaar denk ik. We zijn hier dus maar 1 nachtje gebleven :-). Blijkt dat alle backpackers dus 1 nacht blijven en dan verhuizen...
Na deze "aangename" nacht, zijn we de volgende dag 's morgens vertrokken op een 3-daagse tocht naar Laguna Chillata en verder door naar El Glaciar. De eerste dag was het terug stijgen naar 4200 m. Je moest het wel doen met een gids en we hadden ook een ezel voor onze bagage. We moesten dus alleen onszelf naar boven zien te hijsen. Voor Tom was dit geen probleem, maar ik heb toch weer afgezien. Ik was zelfs trager dan de ezel :-( Mula de ezel was mijn grote vriend op deze tocht! De laguna viel toch een beetje tegen. Was niet echt groot. En we hadden natuurlijk de pech dat boven het weer slecht was en het uitzicht dus beperkt. Het veel te kleine tentje weer moeten opzetten in de regen... Na een tijdje stopte het wel even met regenen. Had onze gids even de tijd om een overheerlijke maaltijd voor ons te maken! Zelfs Tom krijgt het klaar om beter pasta te koken :-) Het was gewoon één dikke pastakoek. Maar veel honger heb je toch niet op die hoogte. Het plan was om de volgende dag verder te stijgen naar de gletsjer op 5200 meter. Omdat het weer was beginnen te regenen, lagen we al om 19.00 in ons tentje! Toen konden we er nog mee lachen! Maar dat ging snel over... Het is heel nacht blijven regenen. En warm is het nu ook niet echt bepaald op 4200 m. Geen oog dichtgedaan die nacht dus. Normaal zouden we om 6.00 u opstaan om aan de klim te beginnen. Maar omdat het nog steeds regende, gingen we wachten...Maar het weer werd niet beter. We zagen amper iets doordat we midden in dikke wolken zaten. Het was dus ook niet mogelijk om verder omhoog te gaan. Dus in de regen tent afbreken, ezel opladen en via de slipperige weg terug naar beneden. Aangekomen bij het huisje van de gids, alle spullen afladen van de ezel en wachten tot hij een douche had genomen. Daarna met de jeep terug naar Sorata centrum. Terwijl we zaten te wachten op onze gids heb ik nog eens de foto's bekeken op ons toestel. Tom heeft het daarna terug in zijn broekzak gestoken. Je voelt het al komen: aangekomen in onze hostel: geen fototoestel meer! In de jeep zaten we met vier mensen achterin. Dus Tom had scheef gezeten. De enige mogelijkheid was dus dat het uit zijn broekzak was gevallen. Wij dus terug naar het bureau van onze gids om te vragen of hij het in de jeep had gevonden. Hij beweerde natuurlijk van niet... Maar er is volgens ons geen andere mogelijkheid. Dus na 3 weken zijn we al 1 belangrijk ding kwijt! Goed bezig... We hebben nog een poging gedaan om het aan te geven bij de politie. Maar dat was niet echt een succes. We hadden gehoopt een formulier te krijgen voor de verzekering. Maar we moesten de nummerplaat van de gids geven. Of de gids gaan halen. Maar die woonde boven in de bergen??? Dus dat lukte niet echt. Kortom: Sorata is letterlijk en figuurlijk in het water gevallen. Tom probeert mij te overtuigen dat kamperen toch zo tof is! We hebben het nu twee keer gedaan. Twee keer in de stromende regen! Ik ben dus nog niet overtuigd. Zijn uitleg: kamperen is fijn als het mooi weer is, stromend water voor handen is en je een goede tent bij hebt. Tja, dat hebben we dus nog niet gehad... Hopelijk komen onze wensen uit als we in Patagonië zijn! We zijn dus maar snel weer terug naar La Paz vertrokken, voor we nog meer pech gingen krijgen. Terug naar onze vertrouwde hostel met wi-fi. Omdat Tom nog steeds niet genoeg had van afzien op hoogte, begon bij hem het idee te rijpen om de Huyani Potosí te gaan beklimmen. Dit was opnieuw een 3-daagse, maar nu naar 6088 m met een stuk ijsklimmen. Ik had op 4200 m al last bij inspanning, dus ik heb hiervoor gepast. Dus zaterdag heb ik Tom uitgezwaaid voor zijn trip en ben zelf was Spaanse les gaan volgen. Hij had wel zijn eigen gids genomen. Dat is wel zo makkelijk. Want als je 1 gids per 2 hebt en iemand wordt ziek, moet je allebei zakken. En Tom was zelf verre van zeker dat het hem ging lukken.De eerste dag is hij naar het basiskamp op 4700 m gegaan. Hier hebben ze dan een middag geoefend met het ijsklimmen. De volgende dag verder naar het tweede basiskamp op 5200 m. Hier waren ze al tegen de middag. Maar om 18.00 moesten ze gaan slapen, want om 01.00 's nachts begon de klim naar de top. Maar wanneer krijgt Tom last van diarree? Toch niet net de dag voor de laatste klim. Veel reserve heeft hij niet, dus het ontbrak hem aan kracht om tot de top te geraken. Het is hem dus jammer genoeg niet gelukt... Voorlopig dus even geen beklimmingen en kamperen meer :-) Ondertussen zitten we in de officiële hoofdstad van Bolivië: Sucre. Sucre wordt ook Ciudad Blanca genoemd omdat het hier volstaat met oude, witte, koloniale gebouwen. We zitten hier nu op 2700 m, dus geen last van de hoogte! Om een of andere reden blijf ik er toch nog altijd last van hebben, ook al zijn we nu bijna 4 weken hier. Om hier te geraken hebben we de nachtbus genomen. Dat is echt wel een sjieke bus. Je kan helemaal plat liggen en dus gemakkelijk slapen. Alleen hebben we stilgestaan van 4 uur 's morgens tot half zeven omwille van een of andere motorpanne. Maar ze kregen de bus niet meer aan de praat. Dus overstappen op een andere bus van hetzelfde bedrijf. Om half elf waren we dan eindelijk in Sucre. Hier in Sucre gaan we een beetje relaxen en rondhangen. Een beetje cultuur opsnuiven. Er zijn hier tal van musea en mooie gebouwen om te bekijken.
Zo, dat was het dan weer!
Groetjes aan iedereen en veel succes met het slechte weer in België, we denken aan jullie :-)
Bregje
-
18 November 2010 - 15:41
Karen:
Leve Mula! Hihihihi :)
Jammer dat Tom de top niet heeft gehaald, maar toch knap dat hij het heeft geprobeerd! En toch ook ver geraakt precies... Fijn om je te hebben gesproken op skype vd week!
Enjoy en tot het volgend bericht xx
PS het is intussen - ongelooflijk maar waar - gestopt met regenen in België :) -
18 November 2010 - 15:48
Philip:
Hi Tom en Bregje,
Leuke site, heb me meteen door de reisverhalen geworsteld. Toch al behoorlijk indrukwekkend wat jullie gedaan hebben. Leuke verhalen en foto's!! Geniet nog van de resterende weken en maanden, ik kijk al uit naar de volgende update.
Als jullie hulp nodig hebben met het Spaans, laat maar iets weten!!
Groeten uit Madrid,
Philip
-
18 November 2010 - 16:46
Liesbeth:
Mijn broeder is een held!
En jij ook -
18 November 2010 - 17:19
Mama Tom:
Amai, het bange moederhart heeft wat te verduren....
Tom, eet eens een dikke friet, misschien bouw je wat reserve op. Of hebben ze dar niet in Sucre?
Komen er nu geen foto's meer? -
18 November 2010 - 22:28
Bert:
ben het volledig eens met dat bange moederhart van mama tom , maar toch petje af voor tom dat hij het geprobeerd heeft. -
19 November 2010 - 06:26
Reiner:
Amai...zo te lezen weer het een en ander meegemaakt! Als je die avonturen leest (tof Bregje!) kriebelt de reismicrobe...kijk al uit naar volgende aflevering...nog veel plezier in Sucre. -
19 November 2010 - 12:00
Inge:
He Tom en Bregje,
Na het lezen van bovenstaand bericht kreeg ik echt wel medelijden met jullie, het lijkt wel of alles tegenzit: weer, overnachtingen, ziekte, diefstal, pech onderweg.... Hopelijk brengen de volgende berichten en het vervolg van jullie reis alleen maar vrolijke, gezellige en geweldige ervaringen! Ik wacht met spanning op jullie volgend berichtje..... :-) -
19 November 2010 - 21:59
Tamara:
Shit dat zijn wel een hoop tegenvallers voor die paar dagen :-( Op naar zonnigere avonturen en hopelijk snel terug een camera om de Mulas, bergen, culinaire hoogstandjes en Tom zijn sexy benen te vereeuwigen :-) -
27 November 2010 - 10:57
Dirk Van De Kerkhof:
Hoi Bregje en Tom,
ik wens jullie ongelooflijk veel moed, plezier en een combinatie van inspanning en ontspanning toe.
Groetjes, Dirk -
30 November 2010 - 20:34
Véronique (Craveld):
Hey Bregje, Ik hoorde gisteren pas van dit reisverslag. Heb net alles gelezen. Heerlijk hoe je alles omschrijft, echt een lust om te lezen. Jij bakken met regen en wij hebben sneeuw.....
Ik zal jullie met plezier volgen.
Ik wens jullie veel vermaak en geluk.
Groetjes uit Echt.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
