Potosí en Salar de Uyuni

Hallo allemaal!

Nog eens een kleine update van ons.
In Sucre zijn we een heel aantal dagen blijven hangen. Dit was echt een aangenaam stadje. Plan was om hier een 'trein' te nemen naar Potosí. In de LP stond dat deze trein nog zou moeten rijden. Maar op de internetforums was dat niet echt duidelijk. Maar geen probleem, dan nemen we de micro naar de plaats waar het ongeveer zou moeten zijn en dan zien we het wel. Dat lijkt eenvoudig... Eerst in mijn beste spaans bellen waar het precies is... Er neemt iemand op, dus dat was al een teken dat het toch moest bestaan. Micro 4 zou ons naar de goede plaats moeten brengen. Onze eerste poging mislukte. We zagen nergens een treinstation of rails... Terug naar de hostel en de madam van daar laten bellen (die haar spaans is toch wat beter dan het mijne :-) ). Opnieuw met de micro naar daar en jawel, deze keer zagen we het spoor. Na een tijdje de sporen te volgen vonden we zelfs het loket voor een kaartje te kopen. Openingsuren: 8.30-12.00 en 14.30 tot 18.00. Het was 16.30 maar toch was alles dicht. Volgens de plaatselijke hangjongeren moesten we eens hard op de deur kloppen. Maar ook hier kwam geen reactie op. Maar we gaven nog niet op! De volgende morgen om 10.30 opnieuw naar daar. Maar meneer de stationschef was nog steeds niet daar. Volgens de info aan de telefoon reed de trein op maandag, woensdag en vrijdag om 8.00u. Volgens de mevrouw in het hostel moesten we rond 7.00 daar zijn om een kaartje te kopen. Dus dan maar op goed geluk maandagmorgen naar daar. En jawel, er was een trein! Maar wat voor een! Het was eigenlijk een halve bus op rails. Er konden 22 passagiers in. Natuurlijk hadden wij de pech dat de lokale fanfare ook op de trein moest en jawel.... geen kaartje meer voor ons :-(. Vier pogingen gedaan en nog zaten we niet op de trein! Het had een hele mooie tocht moeten zijn. Maar onze enige optie was dus nog de bus. Jammer, maar helaas. We hadden ons best gedaan.
Dus dan met de bus naar Potosí. Dit is een mijnstadje op 4100 m hoogte. Hier hebben we een tour gedaan in de mijnen. Volledig uitgerust met pak,helm, lamp en botten samen met een ex-mijnwerker als gids richting mijn. Eerste stop: shoppen. Er werd van je verwacht dat je cadeautjes bij je had voor de mijnwerkers. Dit waren cocabladeren, drinken en dynamiet. Met ons zakje dynamiet in de hand zijn we dan het proces gaan bekijken hoe ze de mineralen uit het steenpuin halen. Alle zilver was al uit de mijn gehaald in de tijd van de Spanjaarden. Nu zijn er nog alleen de mineralen zilver, zink en lood. En dan het spannendste gedeelte: de mijn afdalen... In het begin valt het nog goed mee. Er is nog veel zuurstof en de gangen zijn nog redelijk breed. Maar hoe dieper we de mijn in gingen, hoe meer stof, hoe minder zuurstof en hoe warmer het werd. Je moest proberen niet te diep in te ademen, want dan was er teveel stof. Maar door de verminderde zuurstof had je natuurlijk de neiging om heel diep in te ademen. Dus ik was toch wel blij dat we na 2 uur weer uit de mijn waren. Maar het was een indrukwekkende ervaring. Er wordt daar nog in de mijn gewerkt met beitel en hamer... Je ziet de mannen (jongens vanaf 13 jaar) met hun hamer kloppen op de rots. Ze proberen dan een schacht te maken van een kleine halve meter, waar ze dan op het einde van de dag dynamiet insteken en laten ontploffen. De volgende dag (als het grootste gedeelte van de schadelijke dampen is weggetrokken) kunnen ze dan verder kappen en het puin uit de mijn rijden in karretjes.
Je kan je niet voorstellen dat je je hele leven zo moet werken... Verschrikkelijk! Natuurlijk moesten de jongens in onze groep op het einde van de tour stoer doen en ook een staaf dynamiet afsteken. De knal is toch wel hard, deed pijn aan de oren!
Na Potosí zijn we doorgegaan naar onze laatste bestemming in Bolivë: Tupiza. Dit is een plaatsje gelegen in de rode canyons van Bolivië. Hele mooie omgeving. Van hieruit hebben we dan onze tour geboekt naar Salar de Uyuni, de grootste zoutvlakte van de wereld (12000 km²). Dit was echt prachtig! We zaten in een jeep met 3 Britten. Samen met hun hebben we vier dagen tussen de canyons, lagunas, flamingo's en zoutvlakten gereden. De laatste nacht hebben we geslapen in een hotel dat gemaakt was van zout. Bedden, tafels, stoelen, alles van zout. Heel mooi. We hadden ook geluk met onze gids en kok. Het eten was lekker (alleen wat koud omdat we weer boven de 4000 m zaten en het blijkbaar moeilijk was om het warm te houden). De gids kon echt goed rijden en heeft er ook voor gezorgd dat we geen panne hebben gehad. Dat was onze grootste schrik, want we hadden al verhalen gehoord van jeeps die meer dan 4 uur in panne hadden gestaan. Twee andere Belgen zaten in een jeep waar de stuurstang van gebroken was... Niet echt een hele aangename verdere reis als je weet dat ze die dan met een pin en wat touw proberen vast te zetten... Maar wij hadden dus echt geluk en hebben een prachtige tour gehad. (voor de foto's: zie facebook). Na deze geweldige 4 dagen hebben we het hoofdstuk Bolivië afgerond en maken we ons nu klaar voor ons volgende avontuur: Argentinië!
Tot de volgende keer,
Bregje